Gezellig restaurant, de plekken zijn erg krap. Op de kaart staan leuke gerechten die gevarieerd opgediend worden. De gerechten smaakten goed en waren warm. De wijn is betaalbaar en er is genoeg keuze. Minder smakelijk: de meterkast is overduidelijk aanwezig. Deze werd waarschijnlijk bewoond door muizen die hun poep niet opruimen. Tip: een leuk gordijn voor de kast. Zeker een restaurant om nog eens te bezoeken. Gaan we wel op een andere plek zitten.

Wat een tegenvaller.

Muziek
Het was rustig, maar we kregen een tafel aangewezen aan het raam onder een muziekbox waaruit zulke harde muziek kwam dat we geen normaal gesprek konden voeren. Tot tweemaal toe hebben we gevraagd of het misschien wat zachter kon, maar hij stond volgens de eigenaar helemaal niet hard en normaal gesproken stond de muziek veel harder aan, dus we moesten maar van geluk spreken dat het nu geen disco naar Fak-begrippen was. Voor wie die muziek überhaupt aanstond was onduidelijk, want de zaak was inmiddels leeg.

Eten
Nadat we om 20.15 uur uit de plakkerige plastic kaart hadden besteld (het restaurantjes was gewoon drie gerechten naar keuze), werd ons een hapje beloofd als we tien minuten telefoonvrij zouden zijn. Dat was al apart, want we hadden onze telefoons allemaal in onze tassen. De hapjes kwamen pas vlak voor het toetje en bestonden uit koudgeworden Vietnamese loempia’s. De rest van het eten kwam voor een van ons drieën allemaal tegelijk, terwijl de anderen nog een half uur moesten wachten, niet heel gezellig en ook onnodig. Het duurde allemaal vrij lang. Kwalitatief was het een stuk minder, maar wel duurder dan de gemiddelde all you can eat Japanner. De friet (dat was het Franse van Fak, denk ik) was erg zout en over de sushi zat veel te veel mayonaise, maar die konden we er gelukkig vanaf schrapen. De Vietnamese pannenkoeken waren te lang in de magnetron opgewarmd, want je kon hiermee je buurman doodslaan.

En net nadat we onze laatste hap van de toetjes op hadden, kwam om 22.30 uur ineens ongevraagd de rekening, want de zaak ging NU sluiten, werd ons verteld. Op geen enkel moment was ons nog gevraagd of we misschien nog iets wilden drinken. We rekenden beduusd af en constateerden nog dat er niets met de restaurantweek was gedaan. Fak, hier komen we dus nooit meer terug!